Gjendja faktike në Ukrainë

Gjendja faktike në Ukrainë

Nga Dr George Friedman:

Lufta në Ukrainë duket e përhershme. Asnjëra palë nuk duket e aftë të shkatërrojë forcën kundërshtare apo të artikulojë se çfarë do të duhej për të arritur një marrëveshje paqeje. Rusët po flasin me Bjellorusinë, Indinë dhe këdo tjetër që mund të gjejnë, por askush nuk mund të ndihmojë sa duhet në fushën e betejës ose në fabrikën e municioneve për të ndryshuar rrjedhën. Ukrainasit po u flasin Shteteve të Bashkuara, NATO-s dhe kujtdo tjetër që do të dëgjojë në mënyrë që ata të vazhdojnë të marrin armë – ndoshta edhe disa të reja. Por Ukraina nuk e ka thyer ende Rusinë, pasi është e shqetësuar për parandalimin e kolapsit të vendit, dhe bërja e kësaj mund të jetë e vështirë. Në fushën e betejës, ka lëvizje nga të dyja anët, por lëvizja nuk mbart me vete shijen e fitores. Atëherë, kur përfundojnë luftërat nëse udhëheqja nuk pranon?

Historia tregon se kjo pyetje ka disa përgjigje.

1. Një luftë përfundon kur njërës palë i mungon materiali për ta vazhduar atë tutje. Fushata e Gjermanisë në Luftën e Dytë Botërore përfundoi kur ajo nuk ishte në gjendje të prodhonte dhe të nxirrte armët e nevojshme për të shmangur fuqitë aleate.

2. Një luftë përfundon kur morali i njërës palë është i rraskapitur – kur ushtarët dhe civilët thjesht nuk janë të gatshëm të mbajnë barrën e luftës, edhe nëse fitorja është e mundur. Ky ishte rasti i Shteteve të Bashkuara në Luftën e Vietnamit.

3. Një luftë përfundon kur nuk ka shpresë për një rritje radikale të fuqisë ushtarake dhe kur ndërhyrja e huaj është e pamundur. Në Luftën e Dytë Botërore, Britania ngulmoi duke e ditur se nuk mund ta mposhtte Gjermaninë, por në mënyrë të arsyeshme priste një ndërhyrje amerikane.

4. Një luftë përfundon kur pasojat e disfatës duken të tolerueshme për civilët. Në Luftën e Dytë Botërore, publiku italian e pa pushtimin aleat si një alternativë të preferuar. (Në të kundërt, kombet do të vazhdojnë të luftojnë kur kostoja e humbjes është katastrofike.)

Sigurisht që ka rrethana të tjera në të cilat një komb do të rezistonte përtej shpresës, dhe të tjera në të cilat kombi do të kapitullonte lehtësisht në vend që të duronte luftën. Por në gjykimin e luftës, çelësi ka të bëjë më pak me oreksin e ushtrisë për rezistencë, pasi lufta është ajo që bëjnë ushtarakët, dhe këtu bëhet fjalë më shumë për oreksin e civilëve, të cilët prodhojnë material lufte dhe mbajnë një barrë humbjeje dhe dhimbje që mund ta bëjnë luftën të pafitueshme. .

Për t’u përpjekur të kuptojmë se si përfundon lufta në Ukrainë, ne duhet të marrim parasysh të gjitha këto çështje dhe më shumë, por me një fokus të veçantë duhet ta kemi vullnetin e qytetarëve për të vazhduar luftën. Publiku është padyshim i lodhur nga të dyja anët, rusët nga viktimat dhe thirrja e mëvonshme e më shumë rekrutëve, dhe ukrainasit nga sulmet e vazhdueshme ndaj civilëve dhe infrastrukturës civile. Rusët do të dëshironin një fund, por jo me çmimin e rebelimit nga familjet, djemtë e të cilëve që u rekrutuan. Ukrainasit janë të shtrënguar nga frika e tyre se mos pranimi ndaj rusëve mund të sjellë një mbretërim terrori. Në këtë rast, kombi më i lodhur nga lufta është gjithashtu më i frikësuar nga pasojat e disfatës.

Asnjë vend nuk shqetësohet për humbjet materiale. Të dy palët do të dëshironin më shumë, por të duash më shumë nuk do të çojë në kapitullim. Mungesa e materialeve mund të bëjë që njëri ose të dy të paktën të kërkojnë një zgjidhje. Të dyja palët aktualisht po luftojnë me një nivel të caktuar armatimi. Ata nuk po thyejnë anën tjetër dhe nuk kanë arsye të besojnë se furnizimet e tyre aktuale do ta bëjnë këtë. Rusët kanë sektorin e tyre industrial, plus armë të importuara nga vende si Irani.
Ukraina ka një fluks të madh armësh nga Perëndimi, veçanërisht nga Shtetet e Bashkuara. Kjo ka krijuar një pozicion lufte të qëndrueshme, por të pafundme. Nëse kjo vazhdon, ekziston një mundësi serioze e humbjes së moralit civil. Prandaj, Moska do të përpiqet të sigurohet që sektori i saj industrial dhe marrëdhëniet të mbeten të paprekura, ndërsa kërkon të minojë dërgesat në Ukrainë. Ukraina do të përpiqet të sigurohet që SHBA të paktën do të mbështesë dërgesat e saj të armëve, ndërsa përpiqet të minimizojë armët që rrjedhin në Rusi nga jashtë.

Për shkak se të dy palët përballen me problemin e moralit civil, ata do të përpiqen të minimizojnë frikën civile nga disfata. Por, për sa kohë që Ukraina i frikësohet një disfate nga Rusia, kapitullimi është praktikisht i pamundur. Nuk mund të thuhet e njëjta gjë për Rusinë. Kështu, rezultati më i mundshëm do të jenë bisedimet e paqes, të detyruara nga trazirat e brendshme në të dy vendet. Tashmë ka disa trazira në Rusi, por pak në Ukrainë. Rusët nuk kanë qenë në gjendje të nxisin trazira atje dhe për këtë arsye do të duhet të përfshihen në një fushatë edhe më intensive terrori, nëse munden. Por bisedimet e paqes nuk do të ndodhin derisa të ketë një ndjenjë mosbalancimi siç përshkruhet nga të dyja palët. Duhet të ketë një element detyrimi. Pra, çelësi është manipulimi i popullsisë së huaj civile, mbrojtja e popullsisë vendase dhe futja e armëve të reja dhe praktike që do të imponojnë dhimbje pa shkaktuar ndërhyrje të huaj.