Plani i Uashingtonit për të shpërbërë Rusinë

Spread the love

Plani i Uashingtonit për të shpërbërë Rusinë

Nga Mike Whitney

Armiqësia e Uashingtonit ndaj Rusisë ka një histori të gjatë që daton që nga viti 1918 kur Woodrow Wilson vendosi mbi 7000 trupa në Siberi si pjesë e një përpjekjeje të Aleatëve për të rikthyer arritjet e Revolucionit Bolshevik. Aktivitetet e Forcës Amerikane të Ekspeditës, e cila qëndroi në vend për 18 muaj, janë zhdukur prej kohësh nga librat e historisë në SHBA, por rusët ende e vënë në dukje incidentin si një shembull tjetër të ndërhyrjes së pamëshirshme të Amerikës në punët e fqinjëve të saj.

Fakti është se elitat e Uashingtonit janë përzier gjithmonë në ëështjet e Rusisë pavarësisht kundërshtimeve të forta të Moskës. Në fakt, një numër i madh elitash perëndimore jo vetëm mendojnë se Rusia duhet të ndahet në njësi më të vogla gjeografike, por se populli rus duhet të mirëpresë një rezultat të tillë.

Udhëheqësit perëndimorë në Anglosferë janë kaq të zhytur nga mendjemadhësia dhe ndjenja e tyre e dobët e të drejtës, ata sinqerisht besojnë se rusët e zakonshëm do të dëshironin ta shihnin vendin e tyre të copëtuar në shtete të vogla që mbeten të hapura ndaj shfrytëzimit të pangopur të gjigantëve perëndimorë të naftës, minierave, korporatave dhe, natyrisht, Pentagoni.

Ja se si organizatori gjeopolitik i Uashingtonit Zbigniew Brzezinski e përmblodhi atë një artikull në Foreign Affairs:

            “Duke pasur parasysh madhësinë dhe diversitetin (e Rusisë), një sistem    politik i decentralizuar dhe ekonomia e tregut të lirë do të kishte më shumë gjasa të çlironte potencialin krijues të popullit rus dhe burimeve të      mëdha natyrore të Rusisë. Një Rusi e lirshme e konfederuar – e përbërë nga një Rusi evropiane, një republikë siberiane dhe një republikë e Lindjes së Largët – do ta kishte gjithashtu më të lehtë të kultivonte marrëdhënie   më të ngushta ekonomike me fqinjët e saj. Secila prej të drejtave të konfederatës do të ishte në gjendje të shfrytëzonte potencialin e saj krijues vendas, të mbytur për shekuj nga dora e rëndë burokratike e Moskës. Nga ana tjetër, një Rusi e decentralizuar do të ishte më pak e ndjeshme ndaj mobilizimit perandorak.” (Zbigniew Brzezinski, “A   Geostrategy for Eurasia”, Foreign Affairs, 1997)

 “Loosely confederated Russia” [“Rusia e shlirë dhe e konfederuar”], siç imagjinon Brzezinski, do të ishte një komb pa dhëmbë, i varur, që nuk mund të mbronte kufijtë apo sovranitetin e vet. Ajo nuk do të ishte në gjendje të pengonte vendet më të fuqishme që ta pushtonin dhe vendosnin baza ushtarake në tokën e saj. As nuk do të ishte në gjendje të bashkonte njerëzit e saj të ndryshëm nën një flamur të vetëm ose të ndiqte një vizion pozitiv “të unifikuar” për të ardhmen e vendit. Një Rusi konfederale – e copëtuar në një mori pjesësh më të vogla – do t’i lejonte SHBA-së të ruante rolin e saj dominues në rajon pa kërcënim sfidash ose ndërhyrjeje. Dhe ky duket të jetë qëllimi i vërtetë i Brzezinskit, siç theksoi ai në këtë pasazh në opusin e tij madhështor The Grand Chessboard.

Ja çfarë tha ai:

“Për Amerikën, çmimi kryesor gjeopolitik është Euroazia…dhe përparësia globale e Amerikës varet drejtpërdrejt nga sa gjatë dhe sa efektivisht do të mbahet epërsia e saj në kontinentin Euroaziatik.” (“The GRAND SHESS BOARD – Primacy American And It’s Geostrategic Imperatives”, Zbigniew Brzezinski, faqe 30, Basic Books, 1997)

Brzezinski i sjellë në mënyrë të përmbledhur ambiciet perandorake të SHBA-së. Uashingtoni planifikon të vendosë primatin e tij në rajonin më të begatë dhe më të populluar të botës, Euroazinë. Dhe – për ta bërë këtë – Rusia duhet të shkatërrohet dhe të ndahet, liderët e saj duhet të rrëzohen dhe zëvendësohen, dhe burimet e saj të mëdha duhet të transferohen në kontrollin e hekurt të transnacionalëve globalë, të cilët do t’i përdorin ato për të përjetësuar rrjedhën e pasurisë nga lindja në perëndim. Me fjalë të tjera, Moska duhet të pranojë rolin e saj modest në rendin e ri, de fakto të një kompanie amerikane të gazit dhe minierave.

Uashingtoni nuk është shmangur kurrë nga qëllimi i tij për të zhdukur shtetin rus, në fakt, Strategjia e Sigurisë Kombëtare (NSS) e lëshuar së fundi së bashku me një raport të Kongresit të titulluar “Konkurrenca e Përtërirë e Fuqive të Mëdha: Implikimet për Mbrojtjen – Çështjet për Kongresin”, konfirmojnë shumë nga ajo që kemi thënë këtu, se SHBA planifikon të shtypë çdo kundërshtim të shfaqur ndaj zgjerimit të saj në Azinë Qendrore në mënyrë që të bëhet lojtari dominues në atë rajon.

Këtu është një fragment nga raporti i Kongresit:

“Synimi i SHBA-së për të parandaluar shfaqjen e hegjemonëve rajonalë   në Euroazi, ndonëse i vjetër, nuk është shkruar në gur – është një zgjedhje politike që pasqyron dy gjykime:
  (1) që duke pasur parasysh sasinë e njerëzve, burimeve dhe aktivitetit       ekonomik në Euroazi, një hegjemon rajonal në Euroazi do të përfaqësonte një përqendrim fuqie mjaft të madhe për të qenë në gjendje    të kërcënonte interesat jetike të SHBA-së; dhe

 (2) se Euroazia nuk është në mënyrë të besueshme vetë-rregulluese për sa i përket parandalimit të shfaqjes së hegjemonëve rajonalë, që do të  thotë se vendet e Euroazisë nuk mund të llogariten se janë në gjendje të    parandalojnë, me veprimet e tyre, shfaqjen e hegjemonëve rajonalë, dhe mund të ketë nevojë për ndihmë nga një ose më shumë vende jashtë Euroazisë për ta bërë këtë në mënyrë të besueshme.”

  (“Renewed Great Power Competition: Implications for Defense—Issues for Congress”, US Congress)

Sa e ndryshme është kjo përsëritje e re e politikës së jashtme zyrtare të SHBA-së nga e ashtuquajtura Doktrina Wolfowitz që u dorëzua para Luftës në Irak. Shih më poshtë:

 “Objektivi ynë i parë është të parandalojmë rishfaqjen e një rivali të ri,qoftë në territorin e ish-Bashkimit Sovjetik apo gjetkë, që përbën një kërcënim në rendin e atij të paraqitur më parë nga Bashkimi Sovjetik.
Kjo është një konsideratë dominuese në bazë të strategjisë së re të mbrojtjes rajonale dhe kërkon që ne të përpiqemi të parandalojmë çdo fuqi armiqësore nga dominimi i një rajoni, burimet e të cilit, nën kontroll të konsoliduar, do të ishin të mjaftueshme për të gjeneruar fuqi globale.”

Siç mund ta shihni, nuk ka pasur asnjë ndryshim domethënës në politikë që kur Wolfowitz artikuloi doktrinën e tij gati 2 dekada më parë. Institucioni i politikës së jashtme të SHBA-së ende pohon me vendosmëri të drejtën e Uashingtonit për të dominuar Azinë Qendrore dhe për të konsideruar çdo konkurrent në rajon si kërcënim të sigurisë kombëtare. Kjo nënvizohet më tej nga fakti se si Rusia ashtu edhe Kina janë identifikuar në Strategjinë e fundit të Sigurisë Kombëtare si “konkurrentë strategjikë”, që është një eufemizëm i thellë i shtetit për armiqtë e vdekshëm.

Shikoni këtë fragment nga një artikull i titulluar “Ndarja e Rusisë pas Luftës së Tretë Botërore?”:

“Qëllimi përfundimtar i SHBA-së dhe NATO-s është të ndajnë dhe të qetësojnë vendin më të madh në botë, Federatën Ruse, dhe madje të   krijojnë një mbulesë çrregullimi të përhershëm (somalizimi) mbi territorin e saj të gjerë ose, të paktën, mbi një pjesë të Rusisë dhe hapësirËS post-sovjetike…

Qëllimi përfundimtar i SHBA-së është të parandalojë shfaqjen e çdo alternative në Evropë dhe Euroazi ndaj integrimit euroatlantik. Kjo është    arsyeja pse shkatërrimi i Rusisë është një nga objektivat e saj strategjikë….

Rivizatimi i Euroazisë: Hartat e Uashingtonit të një Rusie të ndarë

 Me ndarjen e Federatës Ruse, artikulli pretendon se çdo rivalitet bipolar midis Moskës dhe Uashingtonit do të përfundonte pas Luftës së Tretë    Botërore. Në një kontradiktë të fortë, ai pretendon se vetëm kur Rusia të shkatërrohet do të ketë një botë të vërtetë shumëpolare, por gjithashtu      nënkupton se SHBA do të jetë fuqia më dominuese globale edhe pse             Uashingtoni dhe Bashkimi Evropian do të dobësohen nga lufta e madhe e parashikuar me rusët.” (“Partitioning Russia after World War 3”, Global Research)

Marrëdhëniet e Uashingtonit me Rusinë kanë qenë gjithmonë të diskutueshme, por kjo ka të bëjë më shumë me ambiciet gjeostrategjike të Uashingtonit sesa me ndonjë sjellje përçarëse nga ana e Moskës. Krimi i vetëm i Rusisë është se ndodh të pushtojë prona të paluajtshme në një pjesë të botës që SHBA dëshiron të kontrollojë me çdo mjet të nevojshëm. Kur Hillary Clinton njoftoi për herë të parë planet e SHBA-së për të “orientuar drejt Azisë”, shumica e njerëzve menduan se kjo dukej si një skemë e arsyeshme për zhvendosjen e burimeve nga Lindja e Mesme në Azi, me qëllim rritjen e pjesëmarrjes së SHBA në tregun me rritje më të shpejtë në botë. Ata nuk e kuptuan në atë kohë, se politikëbërësit synonin ta shtynin Rusinë në një luftë të përgjakshme tokësore në Ukrainë për të “dobësuar” Rusinë në mënyrë që Uashingtoni të mund t’i përhapte bazat e tij ushtarake në të gjithë territorin e Euroazisë pa kundërshtarë. Askush nuk e parashikoi se sa do të shkonte Uashingtoni për të provokuar, izoluar dhe demonizuar Rusinë me qëllimin e qartë të largimit të liderëve të saj politikë dhe ndarjes së vendit në shtete të shumta.

Këtu është qëndrimi i Hillary-t duke folur për rastin në vitin 2011:

Përdorimi i rritjes dhe dinamizmit të Azisë është qendror për interesat ekonomike dhe strategjike amerikane… Tregjet e hapura në Azi u ofrojnë Shteteve të Bashkuara mundësi të paprecedentë për investime, tregti dhe akses në teknologjinë më të avancuar….. Firmat amerikane (duhet) të shfrytëzojnë bazat e gjera dhe në rritje e konsumatorëve të Azisë…

 Rajoni tashmë gjeneron më shumë se gjysmën e prodhimit global dhe gati gjysmën e tregtisë globale. Ne po kërkojmë mundësi për të bërë edhe më shumë biznes në Azi…dhe mundësitë tona të investimit për tregjet dinamike të Azisë.”

(“America’s Pacific Century”, Secretary of State Hillary Clinton”, Foreign Policy Magazine, 2011)

Një lexim i kujdesshëm i fjalimit të Clinton së bashku me një rishikim të Doktrinës Wolfowitz do të ndihmojë edhe lexuesin më të mprehtë për të nxjerrë disa përfundime të qarta në lidhje me konfliktin aktual në Ukrainë, i cili nuk ka pothuajse asnjë lidhje me të ashtuquajturin “agresion rus”, por gjithçka që të bëjë me planin e Uashingtonit për të projektuar fuqi në të gjithë Azinë, për të kontrolluar rezervat masive të naftës dhe gazit të Rusisë, për të rrethuar Kinën me baza ushtarake dhe për të vendosur dominimin amerikan në epiqendrën e tregut më të begatë të këtij shekulli.

Këtu sjellim Putin-in përsëri:

“Për t’u çliruar nga rrjeti i fundit i sfidave, ata duhet të çmontojnë Rusinë, si dhe shtetet e tjera që zgjedhin një rrugë sovrane zhvillimi, me çdo kusht, për të qenë në gjendje të          grabisin më tej pasurinë e kombeve të tjera dhe ta përdorin atë për të mbushur vrimat e tyre.   Nëse kjo nuk ndodh, nuk mund të përjashtoj që ata të përpiqen të shkaktojnë një kolaps të të    gjithë sistemit dhe të fajësojnë gjithçka për këtë, ose, Zoti na ruajt, të vendosin të përdorin formulën e vjetër të rritjes ekonomike përmes luftës”.

Ekspertët e politikës së jashtme amerikane janë të paturpshëm në promovimin e teorive që kërcënojnë të shkaktojnë një konfrontim të drejtpërdrejtë ushtarak me Rusinë që mund të rezultojë në një shkëmbim bërthamor. Në një “webinar të fundit për kongresmenët dhe gratë e organizuar më 23 qershor nën titullin “Dekolonizimi i Rusisë”. Webinari, i përbërë nga operativë të CIA-s dhe nacionalistë të krahut të djathtë nga Ukraina dhe Kaukazi, argumentoi në mënyrë efektive se Rusia ishte një perandori koloniale që duhej të shpërbëhej me mbështetjen e Uashingtonit. (WSWS) Autori eksploron arsyet pse disa ekspertë duan ta cilësojnë Rusinë si “imperialiste”?

Një artikull në WSWS shpjegon pse:

Pretendimi se Rusia është “imperialiste” i shërben një funksioni jetik politik: siguron një mbulesë politike për agresionin imperialist kundër Rusisë dhe synimet e luftës të fuqive      imperialiste…. Është kjo strategji që pseudo-e majta pro NATO-s e mbulon me zhurmën e saj për “imperializmin rus”. Nxitja e tensioneve nacionaliste, rajonaliste dhe etnike ka qenë një komponent kyç i politikës imperialiste të luftës për dekada….

Nëpërmjet një kombinimi të zgjerimit të NATO-s, grushteve të shtetit në kufijtë e saj dhe ndërhyrjeve ushtarake në vendet aleate me Rusinë dhe Kinën, fuqitë imperialiste kanë   rrethuar sistematikisht dhe pa pushim Rusinë…

Në të vërtetë, nëse dikush rishikon historinë e luftërave të zhvilluara nga imperializmi amerikan gjatë tridhjetë viteve të fundit, lufta e shpalosur për copëtimin e Rusisë dhe Kinës duket si një pashmangshmëri brutale. Pavarësisht riintegrimit të tyre në sistemin kapitalist botëror, fuqive imperialiste u është ndaluar nga regjimet oligarkike në pushtet që të plaçkitin    drejtpërdrejt burimet e mëdha të këtyre vendeve. Duke konkurruar për këto burime mes tyre dhe të shtyrë nga krizat e brendshme të pazgjidhshme, ata tani janë të vendosur ta     ndryshojnë këtë.

… projekt-rezoluta përshkruan qëllimet bazë të luftës së SHBA-së kundër Rusisë si vijon: “Heqja e regjimit aktual në Rusi, zëvendësimi i tij nga një kukull e kontrolluar nga Amerika         dhe shpërbërja e vetë Rusisë – në atë që quhet “ dekolonizimi i Rusisë” – në një duzinë ose më shumë shtete të pafuqishme, burimet e vlefshme të të cilave do të zotërohen dhe      shfrytëzohen nga kapitali financiar i SHBA-së dhe Evropës. Ky pasazh është thelbësor për të kuptuar si konfliktin në zhvillim ashtu edhe politikën e pseudo-të majtës pro NATO-s dhe këmbënguljen e tyre se Rusia është një “vend imperialist”. (“The historical and political principles of the socialist opposition to imperialist war and the Putin regime“,Clara Weiss, Faqja e Internetit World Socialist)

Siç mund ta shihni, anëtarët elitë të establishmentit të politikës së jashtme po kërkojnë me ngulm justifikime të reja dhe më bindëse për një konfrontim me Rusinë, qëllimi përfundimtar i të cilit është copëtimi i vendit duke i hapur rrugën ribalancimit ose “strumbullarit” strategjik të Uashingtonit. 20 vjet më parë, gjatë administratës së Bushit, politikanët nuk ishin aq të kujdesshëm në pikëpamjet e tyre për Rusinë. Ish-zëvendëspresidenti Dick Cheney, për shembull, nuk bëri asnjë përpjekje për të fshehur përbuzjen e tij të plotë për Rusinë dhe ishte çuditërisht i sinqertë në lidhje me politikën që ai mbështeti.

Shikoni këtë fragment nga një artikull i Ben Norton-it:

Ish-zëvendëspresidenti i SHBA-së Dick Cheney, një arkitekt kryesor i Luftës në Irak, jo vetëm që donte të shpërbënte Bashkimin Sovjetik; ai gjithashtu donte të shpërbënte vetë       Rusinë, për ta parandaluar atë të ngrihej sërish si një fuqi e rëndësishme politike….
Ish-sekretari i mbrojtjes i SHBA-së, Robert Gates shkroi se, “Kur Bashkimi Sovjetik po   shembej në fund të vitit 1991, Dick donte të shihte shpërbërjen jo vetëm të Bashkimit Sovjetik dhe të perandorisë ruse, por edhe të vetë Rusisë, kështu që ajo nuk mund të ishte më një kërcënim. “…

Fakti që një figurë në krye të qeverisë amerikane kërkoi në mënyrë jo shumë të fshehtë shpërbërjen e përhershme të Rusisë si vend dhe ia komunikoi këtë drejtpërdrejt kolegëve si      Robert Gates, shpjegon pjesërisht qëndrimin agresiv që Uashingtoni ka marrë ndaj Federatës Ruse që nga ajo kohë e egzistencës së BRSS.

Realiteti është se perandoria amerikane thjesht nuk do të lejojë kurrë Rusinë të sfidojë dominimin e saj të njëanshëm të Euroazisë, pavarësisht nga fakti se qeveria në Moskë    rivendosi kapitalizmin. Kjo është arsyeja pse nuk është për t’u habitur që Uashingtoni ka injoruar plotësisht shqetësimet e sigurisë së Rusisë, duke thyer premtimin e saj për të mos e zgjeruar NATO-n “një centimetër drejt lindjes” pas ribashkimit të Gjermanisë, duke e rrethuar Moskën me kundërshtarë të militarizuar, të prirur për destabilizimin e saj.

Shërbimet ruse të sigurisë kanë publikuar prova se Shtetet e Bashkuara kanë mbështetur   separatistët çeçenë në luftërat e tyre kundër qeverisë qendrore ruse. Akademiku britanik John Laughland theksoi në një artikull të vitit 2004 në The Guardian, të titulluar “Miqtë amerikanë të çeçenëve”, se disa liderë secesionistë çeçenë jetonin në Perëndim, madje atyre u dhanë para nga qeveria amerikane. Laughland vuri në dukje se grupi më i rëndësishëm secesionist pro-çeçen me bazë në SHBA, Komiteti Amerikan për Paqen në Çeçeni (ACPC) i     emërtuar në mënyrë mashtruese, renditi si anëtarë të tij “një listë të neokonservatorëve më të shquar që mbështesin me kaq entuziazëm “luftën kundër terrorit”. ”:

Ata përfshijnë Richard Perle, këshilltarin famëkeq të Pentagonit; Elliott Abrams i Iranit-   Kontra fama; Kenneth Adelman, ish-ambasadori i SHBA-së në OKB, i cili nxiti pushtimin e Irakut duke parashikuar se do të ishte “një shëtitje me cakewalk”; Midge Decter, biografi i Donald Rumsfeld dhe drejtor i Fondacionit Heritage të krahut të djathtë; Frank Gaffney i Qendrës militariste për Politikat e Sigurisë; Bruce Jackson, ish-oficer i inteligjencës ushtarake amerikane dhe dikur zëvendës-president i Lockheed Martin, tani president i Komitetit të SHBA-së për NATO-n; Michael Ledeen nga Instituti Amerikan i Ndërmarrjeve, një ish-adhurues i fashizmit italian dhe tani një ithtar kryesor i ndryshimit të regjimit në Iran;  dhe R James Woolsey, ish-drejtori i CIA-s, i cili është një nga nxitësit kryesorë të tifozëve pas planeve të George Bush për të rimodeluar botën myslimane sipas linjave pro-SHBA-së.

Fakti që xhihadistët e ekstremit të djathtë përbënin një përqindje të konsiderueshme të kryengritjes çeçene nuk i shqetësoi këta neokonë anti-myslimanë – ashtu si veteranët    islamofobikë të “Luftës kundër Terrorit” nuk e kishin problem të mbështesnin islamistët takfiristë ekstremistë në periudhën pasuese. Luftërat e SHBA-së në Siri dhe Libi…

…. Victoria Nuland, zyrtarja e tretë më e fuqishme në Departamentin e Shtetit të   administratës së Joe Biden, shërbeu si zëvendës këshilltarja kryesore e Zëvendës Presidentit      Cheney për politikën e jashtme nga 2003 deri në 2005. (Ajo gjithashtu ndihmoi në sponsorizimin e grushtit të shtetit të dhunshëm në Ukrainë në 2014 që përmbysi në mënyrë       demokratike- Qeverinë e zgjedhur.) Ashtu si mentori i saj Cheney, Nuland është një neokonservatore e vijës së ashpër. Fakti që ai është një republikan dhe ajo punon kryesisht           në administratat demokratike është i parëndësishëm; ky konsensus i ashpër i politikës së jashtme është krejtësisht dypartiak.

Nuland (një ish-anëtare e bordit dypartiak të drejtorëve të NED) është gjithashtu e martuar me Robert Kagan, një shenjtor mbrojtës i neokonservatorizmit dhe bashkëthemelues i Projektit për Shekullin e Ri Amerikan – shtëpia komode e neokonëve në Uashington. ku ai punoi së bashku me Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz dhe zyrtarë të tjerë të lartë të administratës Bush. Kagan ishte një republikan për një kohë të gjatë, por në vitin 2016 ai u bashkua me demokratët dhe haptas bëri fushatë për Hillary Clinton për presidente.

(“Ex VP Dick Cheney confirmed US goal is to break up Russia, not just USSR”, Ben        Norton, Multipolarista)

Politika e jashtme e SHBA-së tani është ekskluzivisht në duart e një grupi të vogël ekstremistësh neokonistë që e refuzojnë diplomacinë plotësisht dhe që besojnë vërtet se interesat strategjike të Amerikës mund të arrihen vetëm përmes një konflikti ushtarak me Rusinë. Thënë kështu, mund të themi me njëfarë shkalle sigurie, se gjërat do të përkeqësohen shumë përpara se të përmirësohen.

____________

Marrë nga: https://www.eurasiareview.com/03112022-washingtons-plan-to-break-up-russia-oped/
Pikëpamjet e shprehura  të autorit në këtë analizë nuk mbështeten nga ISHGJ.

Për autorin:

Mike Whitney shkruan për politikën dhe financat dhe jeton në shtetin e Uashingtonit. Ai mund të kontaktohet në fergiewhitney@msn.com


Spread the love


Leave a Reply