Refuzimi i planit gjermano-francez nga Serbia — një hap më afër luftës

Spread the love

Politika e paqes që promovojnë qeveritë shqiptare në të dy republikat tona, nuk duhet të jetë naive përballë qëllimeve të Serbisë, respektivisht përgaditjeve të saj për rikthim në Kosovë përmes pushtimit të veriut. Aq më pak duhet të tregohet naiv Perendimi në raport me qëndrimet e Beogradit.

Nga Dr Sadri RAMABAJA

Interesat gjeostrategjike dhe politika e bazuar në religjion në njërën anë dhe të drejtave të njeriut janë zakonisht në konflikt ose në rrethana të veçanta i nënshtrohen njëra — tjetrës.

Ruajtja e paqes dhe zbatimi i të drejtave universale të njeriut janë bazamenti mbi të cilat është koncipuar politika e jashtme kosovare. Në programin qeverisës të qeverisë aktuale, dy qëllimet e potencuara. Të dy qëllimet janë të domosdoshëm: lufta çon në shkeljet më të rënda të të drejtave të njeriut. Prandaj në intervistat e shumta të dy liderëve të Republikës sonë — presidentes dhe kryeministrit është potencuar rreziku i bartjes së luftës në këtë pjesë të kontinentit tonë, meqë qeveritë serbe, në vazhdimsi ka projektuar rikthimin ushtarak të Serbisë në Kosovë. 
 Dhe aty ku dominon gjeostrategjia dhe miti mbi gjeopolitikën i mbivendoset të drejtave të njeriut, rrezikohet shkelen masivisht të drejtat e njeriut dhe rrezikohet paqja.

Përgjithësisht mbrojtësit e një politike të jashtme kryesisht të orientuar drejt paqes, parapëlqejnë të argumentojnë nga një perspektivë gjeopolitike. Ata i vendosin zonat e konfliktit në kontekstin e një lufte për dominim global (SHBA kundër Kinës) dhe për mbrojtjen e interesave gjeostrategjike (zgjerimi i NATO-s drejt lindjes, Rruga e Re e Mëndafshit).[1]

Pozicionimi i Kosovës dhe i shqiptarëve përgjithësisht si komb në krah të bllokut Perendimor i ka dhënë tone të reja politikës së jashtme të Kosovës dhe asaj shqiptare përgjithësisht. Në këtë rirreshtim, mbi të gjitha si produkt i luftës në Ukrainë, po merrë fund sistemi i imponuar politik që i ishte mbivendosur Republikës sonë përmes imponimit të Planit të Ahtisarit.

Në këtë epokë ndryshimesh gjeopolitike të thella shoqria jonë është e predisponuar të ecë me hapa epokal drejt ndryshimit, po aq sa edhe frika e fqinjit tonë verior nga ky ndryshim që na imponohet — ndikon në rrjedhën e historisë mes dy kombeve (si në vitet 1878, 1913, 1944 dhe 1998/99) dhe jo rrallë këto përplasje që u shoqëruan me riciklimin e gjenocidit serb ndaj shqiptarëve për plot katër herë me rrezik së fundmi të shkaktojnë edhe konflikt me karakter ndërkombëtar.
Tendenca për ta ricikluar hstorinë në dëm të shqiptarëve ndërkohë po çet kokë në Beograd.

Instrumentalizimi i pakicës serbe në Kosovë, me theks asaj në veri të Republikës, është një dëshmi shtesë, përveç armatimit permanent serb dhe rreshtimi i Serbisë tutje krah Rusisë putiniste.

Eskalimi i gjendjes në veri — casus belli

Arsyeja themelore përse eskaloi situata në veri të Kosovës dhe përse u tërhoqë Lista Serbe nga institucionet qendrore dhe ato në veri (në katër komunat veriore), ndërkohë u bën publike. 
 Analistja serbe Sonja Biserko, pa kaluar njëzetekatër orë nga kjo situatë, në sipërfaqe dramatike, ka vlerësuar se gjendja në veri të Kosovës është krijuar nga Beogradi për t`i ikur një marrëveshjeje serioze me Kosovën, konkretisht planit franko-gjerman.[2]

Plani frënko-gjerman3 parasheh zgjidhjen e çështjeve në disa faza; ai gjithashtu parashikon njohjen e Kosovës nga pesë vendet anëtare të BE-së që aktualisht nuk e njohin ende: Spanja, Greqia, Qiproja, Rumania dhe Sllovakia, duke i hapur kështu rrugë aderimit të Kosovës në NATO.

Tërheqja e Listës Serbe nga institucionet ndërkohë po shfryëtzohet nga Beogradi si një casus belli. Kështu Beogradi, me këto veprime, po provokon hapur së paku një Blickrieg, respektivisht po pretendon ta përdorë “çështjen e targave” si justifikim për luftën e re shqiptaro-serbe.

Në intervistën që Biserko i dha emisionit #KallxoPernime, foli me gjuhën më të qartë të mundshme, duke hedhur dritë mbi instrumentalizimin e serbëve të Kosovës nga ana e Beogradit, si dhe manipulimin e opinionit publik në Serbi nga qeveria dhe mediat e saj dhe jo më pak edhe nga opozita klerofashiste.
Ky akt është pjesë e skenarit që drejton presidenti serb, është manipulim i pastër, konkludon zonja Biserko. “Krejt kjo punë e tabelave … është krejt çështje minore, nuk është problem i vërtetë pse serbët po tërhiqen prej institucioneve. Ky është një veprim në drejtim… të NDARJES së Kosovës.” [3]

Ky veprim, i paralajmruar edh ekëtu në analizat e komentet e studjuesve tanë të publikuar në këtë portal të ISHGJ, ishte dhe mbetet si pjesë e përpjekjeve serbo-ruse, krejt i ngjashëm me atë që Rusia aplikoi në Ukrainë në Donbask etj.

Por, kundërveprimi i matur i qeverisë së Kosovës dhe koordinmi i këtyre veprimeve me aleatët tanë të natyrshëm (para së gjithash me SHBA-të, Britanin e Madhe dhe Gjermanin), është kontributi më i madhë në prag të vendimeve historike — e që ndërlidhej me neutralizimin e plotë të efektit të Listës Serbe. 
 Si forcë politike kjo strukturë thellësisht e inkriminuar, siç dihet, ishte produkt i marrëveshjes së 19 prillit 2013 që patën nënshruar ish kryeministrat respektiv — Hashim Thaçi dhe Ivica Daciq.

Që të dy nuk ishte e rastësishme se ishin edhe në krye të projektit që pala serbe e cilësonte si “razgraniçenje” (ripërkufizim kufijsh), ndërkaq ajo shqiptare (dyshja Rama-Thaçi) e cilësonin si “shkëmbim territoresh”!
 Duket se takimi i Thaçit me Putinin (2018), i koordinuar qartë nga shërbimet serbe e ruse, do të shënonte kthesën e madhe në diplomacinë amerikane. Krijimi i një alibie reale që do t’i shërbente Putinit në prag të fillimit të luftës në Ukrainë, duke shfrytëzuar rastin e Kosovës (aneksimin e veriut në shkëmbim të ca katundeve të Preshevës!), do të shërbejë për veprime urgjente nga pala amerikane. 
Rrjedha e pastajme, është e njohur.

Përdorimi i Listës Serbe dhe serbëve të veriut si xhoker i fundit për ndarjen e mundshme të veriut ndërlidhet me konceptin mbi gënjeshtrën dhe të vërtetën në semantikën politike e diplomatike serbe.

“Për serbët armiku më i madhë është e vërteta”, shprehej publicisti i njohur hebre, Leo Frojndlih (Leo Freundlich) dhe konkludon se pikrisht ajo, pra “e vërteta, e rrezikon egzistencën e tyre”.

Ndërkaq përmes aktit politik shantazhues që ndërmori javën që lamë pas, duke bojkotuar institucionet, Lista Serbe si instrument i presidentit serb, hodhi hapin e dytë që pretendon fillimisht destabilizimin e Republikës dhe më pas imponimin e “Bashkësisë ës Komunave me shumicë Serbe”, si hap i parë drejt ndarjes, respektivisht aneksimit të veriut të Kosovës.

Këtë akt pala serbe, pro forma, për të maskuar të vërtetën, e ndërlidhi me vendimin për çështjen e targave. Hedhja në aksion e Beogradit për ta bërë akt të kryer secezionizmin si të të drejtë legjitime të egzistencës fizike të serbëve në veriun e Kosovës, sërish nuk ka të bëjë fare me qytetarët serb. Në fakt ky veprim ka karakter të theksuar gjeostrategjik dhe gjeoekonomik. E para, për të siguruar mbështetjen e aleatëve të Beogradit brenda BE-së për të këmbyer “shkëputjen” e Serbisë nga ndikimi rus përmes mbështetjes nga ana e tyre në përfitime territoriale në dëm të shqiptarëve, konkretisht të drejtën për aneksimin gradual të veriut të Kosovës, të njohur për pasuritë e saj me pasuri minerare dhe Liqenin e Umanit, si aset të jashtëzakonshëm gjeoekonomik. 
 E dyta, ka të bëjë me revizionimin e mundshëm të qëndrimit të një lagjeje shtetesh të BE-së në raport me ndërhyrjen e NATO-s në aksionin historik të bombardimit të Serbisë për plot 78 ditë (mars-qershor 1999). Krejt kjo me qëllim të yshtjs së ndryshimit të pozicionit serb në raport me Rusinë, duke ia bërë më të lehtë asaj kalimin e Serbisë në krah ët bllokut perendimor.

Në këtë pozicionim revizionist të politikës së një lagjeje shtetesh europiane në raport me qëndrimin që kishin, ose që ju imponua, në pranverën e vitit 1999, rrezikon ndërkohë edhe më shumë paqen dhe prosperitetin në Ballkanin Perendimor.
Brukseli, respektivisht shefi i politikës së jashtëme të BE, Josep Borrell, në raport me zhvillimet e reja në veriun e Kosovës, reagoi duke përdorë shpikjen e diplomacisë europiane — simetrinë e fajit! Me këtë sjellje, diplomacia europiane, na rikujton fabulat e famshme të La Fontenit që kryepersonazhe kanë herë ujkun e gomarin e herë Ujkun e qengjin.

Diplomacia perendimore ka ardhur koha që ta kuptojë se Serbia me aktet subvesive në veriun e Kosovës, që kulmuan ndërkohë me shantazh të hapur politik e kërcnime ushtarake, është tërësisht në shërbim të Putinit, duke provokuar një front të ri lufte në këtë pjesë të Europës. Serbia po shfrytëzon preteksin e targave, duke e trajtuar atë si një casus belli.

Pse dështoi Plani i Ahtisarit?

Por, veprimi spektakular i Beogradit zyrtar, duke paralajmruar madje eskalim të gjendjes dhe ndërhyrje ushtarake në veriun e Kosovës, duket se i kanë dhënë fund status quosë në terren, duke hedhur në dritë dobësitë e sistemit tonë politik që qe bazuar në tok me atë të promovuar Planit të Ahtisarit.

Pse Plani i Ahtisarit tashmë mund të cilësohet si i dështuar?

Ai, siç dihet, ishte hartuar nga ish presidenti i nderuar i Finlandës, Martti Ahtisaari dhe kishte për objektiv sigurimin e një Sistemi politik stabil për Republikën më të re në kontinentin e vjetër. Disi i ngjashëm me atë të Gjermanisë.

Deri tashti ky sistem pretendohej se ishte krejtësisht në përputhje me interesat europiane për sigurimin e paqes dhe stabilitetit në rajon. Si të tillë e kishin mbështetur fuqitë perendimore që kishin tumirë ndërhyrjen e NATO-s (1999) dhe e kishin njohur më pas pavarësinë e Kosovës (2008), produktin e këtij plani.
Lufta në Ukrainë, konkretisht projekti rus për destabilizimin e Europës, tok me projektin serb për destabilizim të Ballkanit Perendimor, para së gjithash Kosovës dhe Bosnjës, flet se sistemi i ngritur, bazuar në planin e Ahtisarit, po merrë fund.
Përmes atij plani Republika e Kosovës ishte projektuar nga perendimorët dhe pranuar edhe nga faktori politik vendor si kompromis në raport me të drejtën e kombit shqiptar për bashkim.

Insistimi i Serbisë për ta aneksuar veriun e Kosovës, duhet të jetë fakt i mjaftueshëm për rishikimin e këtij pozicionimi dhe ecjes më të përshpejtuar drejt krijimit të Federatës Shqiptare, si zgjidhje e vetme që garanton siguri, paqe, stabilitet e prosperim ekonomik të rajonit.
Politika e paqes që promovojnë qeveritë shqiptare në të dy republikat tona, nuk duhet të jetë naive përballë qëllimet e Serbisë, respektivisht përgaditjet e saj për rikthim në Kosovë, përmes pushtimit të veriut. Aq më pak duhet të tregohet naiv Perendimi në raport me qëndrimet e Beogradit. 
 Prandaj politikanët e perendimit duhet ta shohin si fare të mundshëm përplasjen e NATO-s me ushtrinë serbe në truallin e Kosovës, i cili nuk ngelë dot vetëm brenda kufijve të saj, nëse vërtet Serbia duhet me çdo kusht të shkëputet nga ndikimi rus. Prandaj kjo përplasje duhet të bartet dhe do të përmbyllet në Beograd.

_______________________

1. https://www.ipg-journal.de/regionen/global/artikel/nicht-zu-trennen 6300/?utm_campaign=de_40_20221108&utm_medium=email&utm_source=newsletter

2. https://www.euractiv.com/section/enlargement/news/leak-franco-german-plan-to-resolve-the-kosovo-serbia-dispute/

3. https://kallxo.com/lajm/zhvillimet-ne-veriun-e-kosoves-ne-syte-e-analistes-serbe-nga-beogradi-sonja-biserko-video/


Spread the love


Leave a Reply